Nüget Teyze

Beş, altı yaşlarındayım. Annem çalışıyor, hastanede. Sürekli onu özlemekle geçiyor günlerim. Ama o buna pek aldırış etmiyor gibi. Karşı komşumuz var, ismi Nüget. O da hastanede çalışıyor, annem en çok onunla anlaşıyor. Hatta kocası, annemin çalıştığı hastanede müdür. Annemle aralarında bir hiyerarşi oluşturmamış bu durum. Nüget Teyze “suratsız” kocasının arkasından da konuşuyor habire. Nüget Teyze’nin benden üç yaş küçük bir kızı var, ismi Sedef. Ben de onunla arkadaşlık ediyorum ama bir küs, bir barışığız; annelerimiz kadar iyi anlaşamıyoruz.

Annemle Nüget Teyze akşamları bir araya geldiklerinde sürekli gülüyorlar. Neden bu kadar güldüklerini, ne konuştuklarını anlamıyorum. Nüget Teyze annemi o kadar çok güldürüyor ki, annem gülme krizlerine giriyor. Onu ne benim, ne babamın yanında bu kadar neşeli görüyorum. Beraber örgü örüyorlar, özellikle bayram yaklaştığında, bana ve Sedef’e afili, gören herkesin imrendiği süslü etekler, elbiseler örüyorlar. Örerken gülme krizleri…

Bir gün annem, Nüget Teyze “Hava çok soğuk, çıkarma Anıl’ı.” dedi diye, beni dışarı salma konusunda fikir değiştiriyor. O an nefret ediyorum Nüget Teyze’den. Ağlayıp kötü şeyler söylüyorum. Annemin umurunda bile değil, nasıl bu kadar etkiliyor annemi, inanamıyorum!

Nüget Teyze bazen evde kendisine rakı sofrası kuruyor. Bazen eşiyle, bazen de kendisi içiyor. Annem içen biri değil, tanıdığı başka biri içse kendi kendine söylenir aslında, Nüget Teyze’nin içmesine hiç aldırış etmiyor. Saçlarını kısacık kestiriyor Nüget Teyze. Küçük bir Anadolu kentinde arkasından söylenebileceklere aldırmadan giyiniyor, yaşıyor.

Annem “Deli!” diyor ona gülerek, annem sanki sadece onun yanında nefes alıyor.

Sonra herkes başka bir yere taşınıyor.

Ana görüntü: Adan

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.