Simone

Simone sabahları uğradığım pastanede çalışıyordu. Bazen, onun işi olmadığında sohbet ediyorduk. Bugün keyfi yerindeydi, neşeliydi. Nedenini merak ettim ama hemen sormadım. Bir kahve alıp oturdum.

Simone’nin iki kızı vardı, kocasından ayrılalı yıllar olmuştu. Kızlarından büyük olan işini gücünü, hayatını düzenlemiş, kendi evine çıkmıştı. Henüz 20 yaşında olan küçük kızı ise hâlâ annesinin yanında yaşıyordu. Seneye meslek eğitimi bitecek, iyi bir iş bulursa o da bir ev tutup yolunu çizecekti.

Müşterilerin sayısı azalınca sordum:

-Hayrola çok neşelisin?
-Evet evet, Melina erkek arkadaşıyla barıştı, dedi.

İçimden “Allah Allah sen niye bu kadar sevindin ki?” diye geçirdim ama öyle de diyemedim, “Aa ne güzel.” dedim.

Devam etti Simone:

-İki hafta önce kavga edip küstüler, evde ne huzur kaldı ne neşe.
-Ya ya, çocuklar üzülünce ağzımızın tadı kaçıyor tabii.
-Evet erkek arkadaş çok önemli. Yeniden bir araya gelsinler, sevişsinler ki onlara neşe, eve de huzur gelsin.

“Dınnnnn!” diye bir şey öttü kafamda.

Memleketimizin bütün genç kadınlarını, gerçekleşmeyen hayallerini, yok sayılan hormonlarını hızlıca aklımdan geçirip bulunduğum yere, Almanya’nın bu küçük şehrine, bu pastaneye döndüm ve Simone’ye uzun uzun baktım. Bir anne olarak nasıl huzur bulduğuna gözlerimi ovalayarak tekrar şahitlik ettim. Pırıl pırıldı yüzü. Nihayetinde kızı mutlu olan anne neden mutlu olmasın? Ben bile mutlu olmuştum. Kahvemi bitirdim. Simone’ye paramı ödeyip hevesle bahşiş bıraktım.

-Kızına selam söyle hep mutlu kalın, deyip neşe içinde eve doğru yürüdüm.

Ana görüntü: Lesser Ury (1861-1931).

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.